تایپوگرافی «زبان بصری» است؛ هنر نوشتن کلمه یا جملات بسیار کوتاه با شکل وُ سبکی ویژه که «بار» تصویری و «نمایشی» بالایی دارد و «هویت» چیزی را می رساند. تایپوگرافی لباس اطلاعات است و آن را به تصویر می کشد. تایپوگرافی ها هم خوانده می شوند و هم نمی شوند؛ نشان می دهند که چه هستند و چه مفهومی را برجسته می کنند و رسالت شان چیست. نیروی خلاقیت و الهام در تولید آنها بسیار پر رنگ است. تایپوگرافی در میانه ی میدان هنر، صنعت و دانش می رقصد و با وجود اینترنت و کامپیوتر امروزه همه جا یافته می شود.
فرآیند تولید تایپوگرافی:
اطلاعاتی که قرار است به مخاطب منتقل شود به «فونت» تبدیل و تایپ می شود سپس «تایپ فیس» یا گروه فونت ها انتخاب می شود و آنگاه با تکنیک های «ویژوال آرت» یا هنر های دیداری ادغام می شود؛ به خود رنگ می گیرد و فرم می پذیرد. آنگاه با تصادف در انتخاب رنگ، فرم، خم خوردگی، بافت، چیدمان، کشش، ترکیب فونت ها و تایپ فیس ها، چیزی بیرون می جهد که یک تایپوگرافی برای کاری خاص است و به آن محصول «الهام هنری» می گویند. در نهایت تایپوگرافی دیگر فونت، کلمه و یا جمله نیست.
کاربرد تایپوگرافی:
روی جلد کتاب ها، پوستر ها، لوگوها، انواع تبلیغات و پروموشن ها، اینترنت، وب سایت ها و بنر های آنها وجود دارند. از سَر دَر مرکز خریدهای بزرگ گرفته تا تبلیغ های تلویزیونی، بلیت کنسرت ها و متروها تا دیگر جا ها تایپوگرافی دیده می شود. جایی نیست که این هنر-صنعت آنجا را فتح نکرده باشد.
نمونه ها:
آرم های کوکاکولا، پپسی، جنرال موتورز، بنرهای تبلیغاتی و پوستر فیلم ها و جلد آلبوم های موسیقی حتما گوشه ای از تایپوگرافی را در خود دارند. «آفتاب یزد» بویژه در ترکیب «آفتاب» و «یزد» نوعی تایپوگرافی در جایگاه لوگوتایپ است.